افزایش مواد غذایی قابل عرضه به بازارهای شهری در کشورهای در حال توسعه دارای اهمیت بسیار است، زیرا نخست آنکه به علت توسعه اشتغال در صنعت و سایر فعالیت های غیرکشاورزی، جمعیت مصرف کننده شهری در این کشورها به سرعت رو به افزایش است و دیگر آنکه به علت پایین بودن سطح تغذیه گرایش نهایی به مصرف در این جمعیت بالاست و بخش زیادی از درآمد صرف مواد غذایی می شود. درنتیجه، سطح دستمزدهای صنعتی مشاغل غیرکشاورزی دیگر تا اندازه زیادی با سطح قیمت مواد غذایی ارتباط دارد. بدیهی است هرگاه عرضه مواد غذایی نتواند همگام با تقاضا زیاد شود، قیمت مواد غذایی افزایش می یابد و در نتیجه آن فشار روی دستمزدهای صنعتی و تورم در شهرهاست. افزایش دستمزدهای صنعتی و تورم، در نهایت، سبب کاهش تولیدات صنعتی و کندی توسعه اقتصادی می شود.
علاوه بر عرضه مازاد مواد غذایی، بخش کشاورزی از طریق افزایش عرضه مواد خام صنعتی می تواند به توسعه و رونق صنایع سبک (مانند صنایع نساجی، پشم بافی، قالیبافی، تولید قند و غیره) در کشورهای در حال توسعه کمک کند و افزایش تولید و عرضه این مواد، هزینه تولید این صنایع را پایین می آورد، و از وارد کردن مواد خام برای این گونه صنایع جلوگیری می-کند؛ و البته در صورت تولید انبوه، می توان مازاد آن را صادر کرد.
با تبدیل کشاورزی سنتی به کشاورزی تجاری و افزایش تدریجی بهره وری کشاورزی، پیوند بین کشاورزی با بخش های دیگر اقتصادی گسترش می یابد. با گسترش این پیوند، نیاز بخش کشاورزی به نهاده های تولیدی در خارج از این بخش بیشتر می شود و فعالیت های تبدیل مواد خام کشاورزی به فرآورده های متنوع تر و مورد تقاضای مصرف کننده شهری به تدریج گسترش می یابد. گسترش فعالیت های قبل و بعداز تولید مواد خام کشاورزی، اشتغال و درآمد بیشتر ایجاد می کند و بدین ترتیب، ارزش افزوده فرآورده های کشاورزی بیشتر می شود. در کشورهای پیشرفته، اگرچه سهم کشاورزی در اشتغال و تولید ناخالص ملی در مقایسه با بخشهای دیگر کم است، سهم فعالیتهای دیگر و فرعی وابسته به کشاورزی نسبتا زیاد و در حال افزایش است.
راهکار
۱. تدوین برنامه بلندمدت توسعه کشاورزی به عنوان بسته ای از استراتژی کلان پیشرفت کشور و حرکت در چارچوب آن
۲. تبیین مطالبات و توان‌افزایی بخش خصوصی در جهت تحقق اصل ۴۴ در بخش کشاورزی و صنایع تبدیلی و تکمیلی کشور
۳. ترسیم فضای مناسب کارآفرینی و کمک به رفع موانع کسب و کار در بخش صنایع تبدیلی و تکمیلی کشور
۴. شناسایی، مطالعه و تبیین رویه‌های مناسب سرمایه‌گذاری داخلی و خارجی در بخش کشاورزی و صنایع تبدیلی و تکمیلی کشور
۵. تهیه بسته سیاستی و حمایتی بمنظور تقویت صنایع تبدیلی و تکمیلی کشور
۶. تأمین و تحقق سرمایه گذاری های مورد نیاز بخش کشاورزی، افزایش توانایی های علمی و تکنولوژیکی، افزایش ظرفیت و توان مدیریتی و بهبود فضای کسب وکار در بخش
۷. تلاش و کوشش کلیه بخش ها به طور هماهنگ و مرتبط باهم در جهت تأمین عرضه مستمر و پایدار آن
۸. تغییر نگرش مسئولین از سطح کلان امنیت غذایی (عرضه در سطح ملی) به مصرف در خانوار مبتنی بر سبد مطلوب غذایی و پایش مستمر وضعیت غذا و تغذیه در جامعه و تعیین سالانه خط فقر غذایی
۹. تعریف جامع و تدوین مکانیسم های حمایتی از اقشار زیر خط فقر غذایی
۱۰. دستیابی کلیه افراد جامعه به غذای کافی و مطلوب و سلامت تغذیه ای و متناسب سازی سهم فرآورده های حیوانی و گیاهی در سبد غذایی خانوارها
