[box type=”shadow” align=”aligncenter” class=”” width=””]مهندس محمدرضا جمشیدی رسول مژده شفق، مشاور انجمن صنفی کارفرمایان کارخانجات ماکارونی با بیان این‌که ۷۰ درصد صادرات ایران به کشورهای عراق و افغانستان انجام می‌شود، تأکید می‌کند که به‌دلیل مشکلات ناشی از تحریم، نبود خطوط کشتیرانی و نیامدن رایزن‌ها به ایران در عمل بازار کشورهای آفریقایی را از دست داده‌ایم. [/box]
رسول مژده شفق، مشاور انجمن صنفی کارفرمایان کارخانجات ماکارونی با بیان این‌که ۷۰ درصد صادرات ایران به کشورهای عراق و افغانستان انجام می‌شود، تأکید می‌کند که به‌دلیل مشکلات ناشی از تحریم، نبود خطوط کشتیرانی و نیامدن رایزن‌ها به ایران در عمل بازار کشورهای آفریقایی را از دست داده‌ایم.
در واقع مهیا نبودن زیرساخت‌های لازم برای صادرات باعث شد تا صنعت ماکارونی ایران را که تا همین دو تا سه سال پیش یکی از مهمترین مقاصد صادراتی‌اش کشورهای آفریقایی بود را به‌راحتی از دست بدهد و میدان را برای تولیدکنندگان ترکیه‌ای و مصری خالی بگذارد.
در واقع وقتی استراتژی صادراتی در کشور آنگونه که باید و شاید با فضای روز تطبیق نیابد، صادرکننده ایرانی در فضایی که حتی برای مبادله پول با مشکلات بسیاری دست و پنجه نرم می‌کند را یکه و تنها در مواجهه با رقبای صادراتی در بازار جهانی قرار می‌دهیم و در یک کلام اگر صادرات در چارچوب فکری تصمیم‌گیران اقتصادی اهمیت نداشته باشد، طبیعی است نتیجه‌ای بهتر از این حاصل نخواهد شد.
صنعت ماکارونی یکی از صنایع به‌روز کشور به شمار می‌رود که به‌خصوص در یک دهه گذشته از پیشرفت زایدالوصفی برخوردار بوده است، صنعتی که نه تنها اشتغال‌آفرین در اقتصاد است، بلکه به‌راحتی ارزآوری بسیاری برای کشور به ارمغان می‌آورد. روزگاری نه چندان دور، نبود آرد تخصصی (سمولینا) و مصرف سرانه پایین مردم ایران زمین چالش مدیران این صنعت بود، اما امروز بی‌تدبیری مدیران اقتصادی کشور مانع تداوم رشد این صنعت شده است و در شرایطی که مدیران این صنعت در طول یک دهه گذشته شرایط را برای صادرات به ۶۰ کشور دنیا فراهم کرده بودند، به‌دلیل عدم حمایت و بی‌توجهی به شرایط تحریم نه تنها به تولیدکننده و صنعتگر نگاه ویژه‌ای نشده است، بلکه در زمینه ارایه تسهیلات، تسریع در امور گمرکی و ثبت سفارش، تسهیل مبادلات مالی و ارزی، اختصاص معافیت‌هایی نظیر مالیات بر ارزش افزوده و…، ارایه خدمات ویژه حمل و نقل برای صادرکنندگان و… نیز بی‌توجهی‌های بسیاری شده است.
وقتی ارتش چین به میدان می‌آید تا با کمک در حمل و نقل از قیمت تمام شده کالاهای صادراتی تولیدکنندگان این کشور به نسبت رقبای حاضر در بازار جهانی بکاهد و یا دولت ترکیه با ارایه معافیت‌ها و اختصاص جوایز صادراتی بسیار تأثیرگذار، دست صادرکنندگانش را می‌گیرد، طبیعی است تولیدکنندگان و صادرکنندگان ایرانی در کارزار جهانی تنها می‌مانند.
این در حالی است که در کشور ما حتی دولت برای تأمین کاستی‌هایش نیز دست به دامن تولیدکنندگان می‌شود و اینگونه است در چنین فضایی در طول سال‌های گذشته به‌خصوص در بخش صادرات سرنا از سرگشادش نواخته شده و طبیعی است در چنین فضایی آهنگ دلنشینی در فضای صادراتی کشور شنیده نشود.
جدای از همه این بی‌توجهی‌ها به مقوله صادرات از سال ۱۳۹۷ دولت با اتخاذ تصمیم خلق‌الساعه دیگری صادرکنندگان را مکلف کرده تا براساس میزان صادرات پیمان‌سپاری کنند و در این فضا بازگشت ارز حاصل از صادرات براساس نرخ نیما تبدیل به چالش جدیدی برای صادرکنندگان شده است.
صنعت ماکارونی، امروز توان صادرات ۸۰ هزار تن از محصولاتش را به اقصی‌نقاط دنیا دارد، اما به‌دلیل همین بی‌توجهی‌ها، صادرات این صنعت در سال‌های گذشته بین ۵۰ تا ۶۰ هزار تن در نوسان بوده که در این وادی شایسته است متولیان اقتصادی دولت جدید طرحی نو در اندازند، چرا که تولید و صادرات توان تحمل بار مضاعف را ندارد.
